CONTRA ERRORES GRAECORUM - ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΥΠΕΡ ΟΘΩΜΑΝΩΝ ΤΟ 1453

“αν δε έλειπον αι των Λατίνων προδοσίαι κατά την πολιορκίαν αφεύκτως ο μέγας του Σουλτάνου στρατός και στόλος κατασυνετρίβετο πρό των τειχών της Κωνσταντινουπόλεως»

- ΚΡΕΜΟΣ

Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός πως η εχθρότητα μεταξύ της Κωνσταντινούπολης και της Ρώμης έφεραν το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αρχής γενόμενης από την Άλωση του 1204μ.Χ.  Οι Παπικοί δεν δέχθηκαν ποτέ την πρωτοκαθεδρία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και πάντα (ξεκάθαρα πλέον από το 1054μ.Χ και ύστερα) σχεδίαζαν τρόπους καταστροφής της Ελληνοχριστιανικής Αυτοκρατορίας με οποιοδήποτε κόστος. 

  Δεν ήταν μόνο οι Καθολικοί όμως εχθροί της Κωνσταντινούπολης.  Πολλοί ήταν και οι Ορθόδοξοι, νυν και πρώην (εξωμότες), που πολέμησαν για λογαριασμό του Σουλτάνου, με τους Γενίτσαρους να αποτελούν την αιχμή του δόρατος του εξ’ανατολής εισβολέα.  Ένας από τους δύο ναυάρχους του Οθωμανικού στόλου ήταν ο Βαλτά-ογλού, Βούλγαρος που δέχθηκε το Ισλάμ και πολεμούσε πιστά για λογαριασμό των Τούρκων.  Να σημειώσουμε εδώ πως η Ελληνοχριστιανική Αυτοκρατορία δεν διέθετε ικανό στόλο να διαλύσει τον ναυτικό αποκλεισμό εξαιτίας της επί ενός αιώνος καταστροφής των συνεχόμενων θαλάσσιων συγκρούσεων με τα χριστιανικά πλοία της Δύσης.

  Τεράστιος αριθμός Χριστιανών πολέμησε υπέρ του Μωάμεθ με τα στρατεύματα των βασιβουζούκων, άτακτου σώματος πρώτης εφόδου, κατά την πολιορκία και Άλωση της Κωνσταντινούπολης.  Τα ξημερώματα της αποφράδας 29^ης Μαΐου 1453, οι βασιβουζούκοι ήταν το πρώτο σώμα που έδωσε τη φανατισμένη μάχη για την κατάληψη της Πύλης του Αγίου Ρωμανού.  Μια μάχη αυτοθυσίας για τους πολιορκητές που κράτησε πάνω από δύο ώρες και ουσιαστικά εξάντλησε τους υπερασπιστές τους εσωτερικού τείχους, Έλληνες και Λατίνους.  Οι άτακτοι αυτοί στρατιώτες, πολεμώντας μέχρι θανάτου, έδωσαν τεράστιο πλεονέκτημα στους Οθωμανούς που με ακόμη δύο εφόδους, η τελευταία ήταν από τους Γενίτσαρους, κατάφεραν να κάμψουν την αντίσταση της φρουράς της Πόλης.

  

  Ο πιο ονομαστός προδότης του Χριστιανισμού και συνεργάτης των Οθωμανών δεν ήταν άλλος από τον Ούγγρο τεχνίτη κανονιών, Ουρβάν.  Η δοκιμαστική βολή που πραγματοποίησαν οι Τούρκοι με το πρώτο κανόνι που κατασκευάστηκε στο φρούριο του Γενί χισάρ, κατεβύθισε πλοίο και οι διασωθέντες χριστιανοί ναυτικοί αποκεφαλίστηκαν και τα σώματα τους έμειναν άταφα.  Η ευχαρίστηση του Σουλτάνου ήταν τέτοια που κάλεσε τον Ουρβάν στην Ανδριανούπολη για να κατασκευάσει τη γνωστή μπομπάρδα που προξένησε το ολέθριο ρήγμα στην πύλη του Αγίου Ρωμανού.  Ο προδότης Ουρβάν σκοτώθηκε από το ίδιο του το δημιούργημα σε μία έκρηξη που προκλήθηκε κατά την πολιορκία, αλλά η ευφυΐα του και η απόλυτη απώλεια ηθικής που τον χαρακτήριζε έδωσε το τεράστιο πλεονέκτημα στον Μωάμεθ απέναντι στην ισχυρά τειχισμένη Κωνσταντινούπολη.  Πολλοί στρατηγικοί αναλυτές πιστεύουν πως χωρίς το μεγάλο αυτό κανόνι η Αυτοκρατορία θα είχε λίγα χρόνια ζωής ακόμη.

  Τεράστια και καθοριστική στην έκβαση της πολιορκίας του 1453 ήταν και η προδοσία του Γενουάτη δημάρχου του Γαλατά, Bodesta.  Στις 25 Απριλίου ο Bodesta έμαθε σχέδιο πυρπόλησης του στόλου των Οθωμανών από τους πολιορκημένους για τις 28 του ίδιου μήνα και έστειλε τον πιστό του υπηρέτη να προειδοποιήσει τον Σουλτάνο για τα «ανησυχητικά νέα».  Στις 28 Απριλίου λοιπόν, δύο ώρες πριν τα ξημερώματα, δύο μεγάλες τριήρεις (των καπετάνιων Τρεβισάνου και Γριώνη), τρεις ελαφρότερες και δύο μικρότερα σκάφη (βρίκια) ξεκίνησαν γεμάτα εύφλεκτα υλικά για να συναντήσουν τα πλοία των Τούρκων και να τα κάψουν, αγνοώντας την προδοσία των Γενουατών.  Με στραμμένα τα νέα τους όπλα, τα κανόνια, προς την έξοδο του λιμανιού της Πόλης, οι Οθωμανοί συνέτριψαν τη ναυτική επίθεση των Ελλήνων και βύθισαν τις ελπίδες για άρση του ναυτικού αποκλεισμού που πιθανώς να σήμαινε και την άρση της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης.  Ακόμη μία προσπάθεια εμπρησμού του τουρκικού στόλου είχε την ίδια κατάληξη στις 4 Μαΐου. 

  Έχουμε όμως και τους Ορθόδοξους που πολέμησαν σκληρά υπέρ των Οθωμανών, μια σκοτεινή πλευρά της Άλωσης που δεν είναι ευρέως γνωστή.  Πολλοί Σέρβοι και Βούλγαροι υπονομοποιοί προσπάθησαν με πολλές, πάρα πολλές σήραγγες να καταστρέψουν τα τείχη της Πόλης.  Στις 16 Μαΐου ο μεγάλος Δούκας Λουκάς Νοταράς ειδοποίησε τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο πως ανακαλύφθηκε τεράστιος υπόμονος μισού μιλίου κάτω από την πύλη Καλλιγαρία.  Αμέσως διατάχθηκε η δημιουργία ανθυπονόμων και η πολιορκία που λάμβανε χώρα στη στεριά και την θάλασσα, μεταφέρθηκε και κάτω από το έδαφος της γης.  Από εκείνη τη μέρα και μέχρι την αποφράδα μέρα της Αλώσεως, ο υπόγειος πόλεμος συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση.

  Το ξημέρωμα της 18^ης Μαΐου επιφύλαξε μια δυσάρεστη έκπληξη για τους υπερασπιστές της Πόλης στην Χαρσία πύλη.  Γενουάτες, Καταλανοί, Ούγγροι και λοιποί Λατίνοι τεχνίτες κατασκεύασαν ένας πολιορκητικό πύργο για λογαριασμό του Μωάμεθ, την γνωστή Ελέπολις.  Η πολιορκητική αυτή μηχανή ήταν ψηλότερη από τα εξωτερικά τείχη.  Πολεμώντας οι Οθωμανοί με αυτό το φρικτό κατασκεύασμα κατάφεραν να καταστρέψουν μέρος των τειχών, να γεμίσουν με υλικά την τάφρο και να ρίξουν τον έναν από τους δύο πύργους που προστάτευαν την Χαρσία πύλη.  Με υπεράνθρωπες προσπάθειες του Λουκά Νοταρά αλλά και του ίδιου του Αυτοκράτορα, ο λαός της Κωνσταντινούπολη μπόρεσε σε ένα μόλις βράδυ να επανορθώση τις ζημιές στις οχυρώσεις, δίνοντας λίγες μέρες ζωής ακόμη στην Αυτοκρατορία. 

  Στις 21 Μαΐου οι Παπικοί επανήλθαν με πρόταση αναγνώρισης της πρωτοκαθεδρίας της Ρώμης έναντι του Πατριαρχείου και σε αντάλλαγμα ο Ποντίφικας θα έστελνε διαταγή στους ηγεμόνες της Δύσης να στείλουν βοήθεια στην Κωνσταντινούπολη.  Το συμβούλιο των αρχόντων αγανάκτησε από τις αξιώσεις των Δυτικών και ο Νοταράς ανεφώνησε το γνωστό:

«Κρειτότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν Λατινικήν»

  

  Η πρόταση της Ρώμης ήταν ξεκάθαρη ακόμη και την ύστατη στιγμή.  Υποταγή στον Πάπα ή στον Μωάμεθ.

  

Η τελευταία και κρίσιμη προδοσία δεν ήταν άλλη από αυτή τη Γενουάτη φρουράρχου της Κωνσταντινούπολης, στρατηγού Ιωάννη Ιουστινιανού ή Ιουστινιάνη.  Στις 24 Μαΐου ζήτησε πυροβόλα για την υπεράσπιση της πύλης του Αγίου Ρωμανού, αίτημα του που δεν έγινε δεκτό από τον Δούκα Νοταρά καθώς τα πυροβόλα ήταν απαραίτητα για την φύλαξη του ναυτικού τείχους κοντά στο Φανάρι.  Το ξέσπασμα του Ιουστινιανού ήταν τέτοιο που χρειάστηκε η παρέμβαση του ίδιου του Παλαιολόγου για να ηρεμήσει.  Η στάση του όμως από εκείνο το σημείο και μετά δεν ήταν η ίδια.  Πολλοί λένε, χωρίς να έχουν αποδείξεις βέβαια, πως υπήρξε συννενόηση μεταξύ του Γενουάτη και των Οθωμανών.  Οι πράξεις του κατά την 29^η Μαΐου, την αποφράδα για τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό μέρα, όμως προξενούν εύλογα ερωτηματικά για το πόσο πιστός ήταν πλέον στον Αυτοκράτορα.  Μόλις κλωνίστηκε η πύλη του Αγίου Ρωμανού και συνέρευσαν περί των 70 χιλιάδων Οθωμανών πολεμιστών, Ο Ιουστινιανός απεσύρθη από τη μάχη, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία έναν μικρό τραυματισμό το χέρι. 

  Όταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος των ρώτησε που πηγαίνει ο Γενουάτης υποκριτικά απεκρίθη:                                                                                                                                            

  «Εκεί όπου ο Θεός οδηγεί τους Τούρκους».                                                                                        

  Ο Αυτοκράτορας απάντησε:                                                                                                      

  «Αδελφέ, τί τούτου πεποίηκας; Στρέψον τάχιστα εν τω διατεταγμένω σου τόπω, η πληγή αυτή ολίγον τι εστί.  Στρέψον, ότι νυν η πλείω ανάγκη εστίν.  Η Πόλις παρ’ημών αναμένει την απολύτρωσιν»                                                                                                                                          

  Ο τελευταίος αυτός προδότης δεν απάντησε καν στον Αυτοκράτορα και ξεκίνησε μάλιστα να διαδίδει ψέμματα πως οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη, ενώ η μάχη ακόμη ήταν αμφίρροπη.  Η πράξη αυτή ήταν η τελευταία και καθοριστική προδοσία των αλλοεθνών Χριστιανών κατά του Ελληνισμού στην Ιστορία του Βυζαντίου. 

  Στη μελέτη της Ιστορίας οφείλουμε να βλέπουμε τα γεγονότα όσο πιο αντικειμενικά και ρεαλιστικά γίνεται.  Η Ελληνοχριστιανική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης θα έπεφτε σε χέρια ξένων, Τούρκων ή Λατίνων σύντομα.  Η υπερχιλιετής πορεία της βρισκόταν στο τέλος.  Αναμφίβολα όμως το 1453, χωρίς τη βοήθεια αμέτρητων Χριστιανών, νυν και πρώην, ο Μωάμεθ δεν θα κατάφερνε να κατακτήσει τη Βασιλεύουσα.  Δεν θα λάμβανε ποτέ το προσωνύμιο «Πορθητής» και θα περνούσε στην Ιστορία ως ένας ασήμαντος ηγέτης των Οθωμανών της Ανδριανούπολης.  Η εχθρότητα της Δύσης προς τον Ελληνισμό θριάμβευσε, μια εχθρότητα που την βίωσαν οι πρόγονοι μας και πρόσφατα, το θλιβερό έτος 1922.... Μέλι έσταζαν τα χείλη των δυτικών το 1453 με τη φράση ERRORUM GRAECORUM, αφού με τη στάση τους βοήθησαν τα μέγιστα τους Οθωμανούς να καταλύσουν την Αυτοκρατορία μας.  Μια στάση όμως που την μετάνιωσαν πικρά με τις επιδρομές των Τούρκων στα παράλια της Ιταλίας, την κατάκτηση όλης της Βαλκανικής από τους Οθωμανούς και τις δύο πολιορκίες της Βιέννης.

Νίκος Τοπούζης.